آمریکا این واقعیت را بپذیرد که در جنگ افغانستان شکست خورده است - بلاگ پو

به گزارش خبرنگاران، استفن والت در گزارشی برای مجله فارن پالیسی می نویسد: افغانستان این روزها به تیتر اخبار بازگشت؛ چه تفسیرهایی که از نزدیک شدن طالبان و آمریکا به توافق صلح و خروج نیروهای آمریکایی منتشر نشد و چه هشدارهایی که داده نشد.

دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا که ابتدا در نهایت خودشیفتگی و خودنمایی برنامه دعوت از رهبران طالبان به کمپ دیوید و توافق صلح با این گروه را پیش کشید به ناگهان از این ایده نابهنگام دست کشید. اقدامی که ممکن است به تصمیم برای اخراج جان بولتون از سمت مشاور امنیت ملی آمریکا ربط داشته باشد.

در حقیقت، تمامی این رویدادها یک تصویر بزرگ ارائه می دهند: تا هر زمان که بخواهیم می توانیم درباره شرایط صلح، نیروهای ساکن، پیامدهای انتخابات قریب الوقوع افغانستان و سایر موارد دیگر روده درازی کنیم اما حقیقت سنگین و سخت این است که ایالات متحده جنگ در افغانستان را باخته است. تمامی آن چیزی که درباره اش صحبت می کنیم خواه در تبادل نظر با طالبان یا مقاله های نوشته شده در خانه، بیشتر شبیه به یک لاپوشانی برای مهر و موم کردن یک شکست استراتژیک بزرگ پس از 18 سال جنگ، مرگ هزاران نفر و صرف صدها میلیارد دلار است.

واضحتر اینکه، افتضاح افغانستان یک شکست نظامی است. طالبان هرگز در یک نبرد با مقیاس بزرگ تسلیحاتی ارتش آمریکا را شکست نداد یا باعث فروپاشی نیروهای آمریکایی نشد. در واقع 18 سال جنگ و ملت سازی، هیچ کدام از اهداف رهبران آمریکا چه جمهوری خواه و چه دموکرات را محقق نساخت. دلیلش هم بسیار ساده است؛ سرنوشت افغانستان هرگز توسط خارجی ها از 7000 مایل دورتر معین نمی گردد.

همانطور که برای چندین سال اشاره نموده ایم، شرایط برای یک مقابله موفقیت آمیز با شبه نظامی گری و کمپین ملت سازی تقریبا در افغانستان وجود ندارد. این کشور منزوی، فقیر، کوهستانی و تقسیم شده بین چند گروه فرقه ای هیچ سابقه ای از دموکراسی ندارد در حالیکه تاریخی طولانی از خودمختاری محلی و انزجار عمیق از مداخله خارجی را در خود دارد.

یاری چندین میلیارد دلاری به افغانستان مشکل فساد را در این کشور بدتر کرد و نیروهای امنیتی و نظامی آن با وجود کوشش های مدت دار برای عملکرد بهترشان، همچنان بی تاثیر مانده اند. طالبان در پاکستان مأوا گزیده و از جانب اسلام آباد حمایت می گردد و این کشور هم دلایل خودش را برای تامین چنین یاریی دارد. در نهایت، این ادعا که نابود کردن پناهگاه امن القاعده ضرورت دارد - مساله ای که هم ترامپ و هم باراک اوباما، رئیس جمهوری سابق آمریکا به آن استناد کردند - به شدت شک برانگیز است به ویژه زمانیکه اسامه بن لادن، رهبر القاعده مرده و این گروه تروریستی تجزیه شده و اعضایش به دیگر کشورها گریخته اند.

ریشه اصلی این مشکل، مهندسی اجتماعی در مقیاس وسیع در کشوری است که تفاوت زیادی با آمریکا دارد. کوشش برای تبدیل کردن افغانستان به یک دموکراسی مدل غربی و مدرن یک گستاخی فوق العاده بود و این گستاخی زمانی اوج گرفت که رهبران آمریکایی گفتند این کار را به سرعت انجام خواهند داد. نابودی نهادهای مدنی و فرهنگی یک جامعه به ناچار نارضایتی و پیامدهای ناخواسته دارد و اینها زمانی تشدید می شوند که از ابزارهای خشن و بی رحم شبیه به قدرت نظامی استفاده گردد. نبرد و کشورداری دو فعالیت متفاوت هستند و توانایی منفجر کردن بعضی چیزها با دقت زیاد اصلا شبیه به شکل دهی واقعیت های سیاسی نیست. همانطور که بن رودز، معاون سابق امنیت ملی آمریکا زمانی تایید نموده بود: ارتش آمریکا می تواند کارهای بزرگی انجام دهد. می تواند در نبردها پیروز گردد و درگیری ها را ثبات بخشد. اما ارتش نمی تواند فرهنگ سیاسی ایجاد کند یا جامعه بسازد. متاسفانه این دقیقا چیزی است که رهبران آمریکایی از ارتش می خواهند تا انجام دهد.

تمامی اینها برای یک مدت طولانی حداقل برای بیش از یک دهه مشهود بوده اند. هرقدر که نیرو به افغانستان اعزام شد و هر قدر که در امور داخلی بیشتر مداخله شد اشغالگری خارجی و در نهایت مقاومت بیشتر نمایان شد و امید کمتری برای پیروزی آمریکا باقی ماند.

در حقیقت ایالات متحده و متحدانش جنگ در عراق را باخته و بعدتر در جنگ افغانستان شکست خوردند شکست یعنی اینکه در نهایت نیروهای خود را بدون دستیابی به آن اهداف سیاسی مدنظر و ضعف موقعیت استراتژیک خارج می نماید.

اما نه جورج بوش پسر و نه اوباما و نه حتی ترامپ نمی توانند یا نمی خواهند این را بفهمند، به آمریکایی ها اخبار بد می گویند و اوضاع را تغییر می دهند. شاید نگران نماینده ترین بخش این باشد کسانی که امروز از خروج ایالات متحده انتقاد می نمایند، مقاله هایی را به همین دلیل 10 سال است که می نویسند و می گفتند آمریکا به قدر کافی احمق است که این جنگ را برای یک دهه دیگر ادامه دهد.

خوب چرا آمریکا این وضعیت را خیلی زودتر تغییر نداد؟ از یک طرف به این دلیل است که یک کشور ثروتمند و قدرتمند است و می تواند احمقانه رفتار کند و اقدامات پرهزینه را بدون احساس هیچ آسیبی برای طولانی مدت انجام دهد و از سوی دیگر فرماندهان نظامی اش دوست ندارند شکست را بپذیرند و به آن اذعان نمایند. همچنین آمریکا حالا بر نیروی تماما داوطلب و زنان و مردانی متکی است که انتخاب شده اند تا بدون شکایت خودشان را فدای تعهدات کشور نمایند. از طرف دیگر هم یکسری فرماندهان وعده پیروزی داده اند بجای آنکه به فرماندهی کل بگویند ماموریتی به آنها محول شده که ضروری نیست و نمی توانند آن را با هزینه ای قابل قبول تکمیل نمایند.

هیچکس از این وضعیت راضی نیست. اما آمریکایی ها شاید خود را با شناخت هوشیارانه ای که قبلا در رویدادهای اینچنینی داشته اند، دلداری بدهند. تاریخ ایالات متحده شامل بی شمار خطا و ناامیدی است. جنگ 1812 یک سرمایه گذاری بد بود که باعث شد تا واشنگتن اشغال و کاخ سفید به آتش کشیده گردد. سرنوشت ناگوار بازسازی پسا جنگ داخلی هم شاید به ایالات متحده این را درس داده باشد که تشکیل مجدد جوامع به وسیله اشغال نظامی یک اقدام اتفاقی و شانسی است. مداخله آمریکا در جنگ داخلی روسیه هم یک شکست بود، جنگ کره به بن بست رسید و جنگ ویتنام هم یک شکست فضاحت بار بود.

شکست در افغانستان نباید به اقرار شکست بینجامد، بلکه باید به تصمیمات هوشمندانه تر درباره اینکه کجا و برای چه هدفی نیروهای نظامی اعزام شدند منجر گردد.

هیچ کشوری نباید انتظار داشته باشد به دلیل آنکه قوی به نظر می رسد و اینکه اهدافش چقدر درست و مناسب هستند، در تمامی جنگ ها پیروز گردد. اما دست کم، یک ملت بزرگ باید کوشش کند از اقدامات نادرست و اشتباهش درس بگیرد و هر کاری انجام دهد تا از وقوع مجدد آنها در آینده جلوگیری کند و نتیجه گیری آشکار: از افرادی که مکررا، دائما و آشکارا اشتباه می نمایند، مشاوره سیاسی خارجی نگیرید. به همین دلیل، اخراج جان بولتون از کاخ سفید را شاید گامی به سوی یک راستا درست باید دید.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا

cruisero.ir: کشتی کروز: سفری لوکس و در عین حال مقرون به صرفه به اقیانوس ها